Zijn we massaal verslaafd aan vlees? Net als vele anderen, wordt Marijn Frank heen en weer geslingerd tussen haar lust voor vlees en het verlangen een beter en verstandiger mens te zijn. In deze documentaire gaat zij op zoek naar schokkende en grappige argumenten om van haar verslaving af te komen. Zal het haar lukken of legt ze zich neer bij haar lot als vleeseter?

Vleesjunk Marijn probeert van haar verslaving aan vlees af te komen met een stage bij een koeienslachterij en een bezoek aan 100.000 plofkippen. Door haar biefstukje recht in de ogen te kijken hoopt ze op een gezondere morele relatie op te bouwen met het lapje vlees op haar bord. Dat blijkt nog een hele emotionele, soms komisch-erotische tour, waarin ze wordt bijgestaan door een psycholoog. Terwijl Marijn dapper vordert bij de slachters, vindt ze antwoorden op haar vragen bij onder anderen vleesfokkers en –kwekers, geheelonthouders en de wel heel appetijtelijke chef-kok Joris Bijendijk. Een documentaire over beeldvorming, diervriendelijkheid, lust en hypocrisie.

Bron: 3DOC, Do 19 mei 2016, NTR

http://www.npo.nl/3doc/19-05-2016/VPWON_1242446

Deze documentaire zag ik iets meer dan een week geleden op TV. Alleen de titel al maakte mij nieuwsgierig. Ik was vroeger in mijn basisschool tijd, namelijk een enorme vleeseter. Vlees vond ik het lekkerste wat er was en ik at het de hele dag door.  Op mijn boterhammen naar school at ik vleesbeleg en ’s avonds bij het avondeten bijna elke dag wel een stukje vlees. Totdat ik op een dag op TV beelden uit een varkensslachterij voorbij zag komen. Ik weet nog dat ik bijna zat te huilen voor de TV maar dat het niet in m’n hoofd opkwam om de TV op een andere zender te zetten. Waarschijnlijk omdat ik het toch wel heel erg interessant vond. Ik had er eigenlijk nog nooit zo bij stil gestaan dat mijn stukje vlees en het beleg op mijn boterham elke dag van dieren kwam die op een brute wijze werden geslacht. Ik weet nog wel dat ik toen meteen minder zin had in vlees de dagen daarna, maar de beelden van de varkensslachterij verdwenen toch alweer redelijk vlug uit mijn hoofd en daardoor kon ik ook al snel weer gewoon vlees blijven eten. Dit tot ik steeds meer interesse kreeg voor voeding. Ik ging documentaires kijken, programma’s over voeding en ging dingen lezen over voeding. Zo kwam ik tot vele ontdekkingen. Onder andere dat er veel meer achter vlees zat dan alleen de vreselijke slacht van dieren (bijvoorbeeld dat de bioindustrie onwijs slecht is voor het milieu). Zo kwam het dat ik op een gegeven moment gewoon geen vlees meer door m’n keel kreeg en besloot te stoppen met vlees eten.

Niemand uit mijn familie had dit ooit gedacht, mijn ouders hebben zelfs nog een keer naar elkaar uitgesproken dat ze zeker wisten dat ik in ieder geval altijd vlees zou blijven eten. Dat is dus niet zo!

Ik had ooit een sterk vleesverlangen, maar die is nu eigenlijk weg. Ik mis het vlees eten niet. Voorstellen dat andere mensen wel vlees zouden kunnen eten na alle documentaires die ik heb gezien kan ik wel, maar dan zouden velen van hen waarschijnlijk hun vleesconsumptie al erg verminderd hebben.

Hoe zit het met jullie? Hebben jullie een sterk vleesverlangen? En zou dat denk je minder worden als je de waarheid weet over vlees?